Zakradł się niepostrzeżenie, spojrzał na nich przez postrzępione palce klonu- "Ot, kolejny rok, odkąd zeszli z drzewa". Umarł król, niech żyje król! Otulił ją jeszcze całunem z mgieł i szronu, gestem zgrabiałej dłoni przywołał sługów swych Dziady. I tylko święty Piotr z uśmiechem poczciwego kocura, w jesieni życia łowiącego słońce jak mysz, cierpliwie przypomina, że każdy początek to tylko ciąg dalszy.