Rechter Amanita

Digital art based on my own stock
This picture is still available as cover for nonDutch publications

 RECHTER AMANITA,
een verhaal uit het Duistere Geraniumwoud

    

Hoewel de meeste wijken intussen weer bewoond werden, patrouilleerden de agenten hoogstens in groepjes van vijf onder de vreemd flakkerende lantaarns van het Duistere Geraniumwoud en liever helemaal niet.

    Jimmi (zonder e op het eind) vond dat allang best.

    Misschien had zijn eerste teddybeer hem aardig gevonden toen hij een jaar of vijf was, maar dat was dan meteen ook de laatste keer geweest. Zijn moeder had nog vijf andere kinderen en Jimmi was de enige over wie ze het nooit had.

    Je zou Jimmi een hooligan kunnen noemen behalve dat zoiets een grove belediging van hooligans was. Jimmi was destijds van de kickboksschool getrapt en dat lukt niet veel leerlingen.

    Hij liep stampend door de straten op zijn gestolen Nikes limited edition en schoot met zijn luchtbuks op katten en de bonte kraaien. Hij maakte lieve, kleine meisjes met vlechtjes voor k-hoer uit en spuwde in de bloempotten met geraniums van oude dametjes.

    Dat laatste was waarschijnlijk de druppel die de emmer liet overlopen, of het strootje dat de rug van de kameel brak zoals onze medelanders zouden zeggen.

    In het holst van de nacht trapten zekere lieden de deur van zijn slaapkamer in, trokken een zak van duurzaam linnen over zijn hoofd en sleurden hem naar buiten. Jimmi sloeg wild om zich heen tot er iemand, of iets in zijn hand beet.

     'De volgende keer wordt het een vinger,' waarschuwde een afschuwelijk hese stem Jimmi. 'Ik ben dol op vingers. Zo dol.'

    Jimmi hield meteen op met tegenspartelen. Hij had zulke stemmen eerder gehoord. Was het in een zombiefilm geweest? In het soort computerspel dat een dag later uit de handel werd genomen?

    In ieder geval wist hij heel zeker dat het geen loze bedreiging was.

    'We zijn de wachters,' vervolgde stem, 'de vale boswachters van het woud en om hulp roepen, heeft weinig zin. Je hebt je niet bepaald geliefd gemaakt. Alle brave burgers zouden op hun balkons gaan staan en ons toejuichen.'

    'Ze zouden je met verse paardendrollen bekogelen,' voegde een andere stem toe, 'als ze niet bang waren om ons te raken.' Deze stem was afgrijselijk hoog, piepende deurscharnieren- en nagels over het schoolbord hoog.

    'Waar...' Jimmi slikte. 'Waar brengen jullie mij heen?'

    'Naar de Rechter.' Aan de eerbied waarmee het wezen de naam uitsprak kon je horen dat geen gewone rechter was. Nee, een Rechter der Rechters, eentje die zich aan de letter van de wet hield en niets van verzachtende omstandigheden of een zielige jeugd wilde weten.

    

De tocht duurde eindeloos: Jimmi hoorde een uil roepen, hoog in de toppen van het geraniumwoud, het giechelen van kabouters, steels geritsel dat gelijke tred met hen hield. Nu kon hij de geur van zijn bewakers ook ruiken: eigenaardig muf, als stilstaand water of vochtig mos.

    Dit zijn geen mensen, ging het door hem heen, maar iets veel ergers. Wandelende padden met vingers zo hard als elfenbankjes en oogkassen vol lillende kwallen. Mansgrote fretten met bloedrode ogen die schitteren van moordlust.

    'Is het nog ver?' vroeg hij en zijn stem trilde.

    'Dat mag je wel hopen,' kwam het antwoord. 'Elke seconde dat je nog op weg bent, is er een zonder afhakte handen of wegrollend hoofd.'

    Afgehakte handen. Ze moesten een grapje maken. Dit was Amersfoort, geen raar buitenlands oord. Of nee, dit was Amersfoort niet meer, maar het Duistere Geraniumwoud...

    'Vijftien lantaarns vol vuurvliegejs verlichten de rechtszaal,' vervolgde de boswachter met de schelle stem. 'Aan haar voeten ligt de schedel van een reuzenrat en op haar schoot wacht het woudboek, gretig ritselend met bladzijden van vergeelde berkenbast.'

    Haar schoot. De rechter is een vrouw. Jimmi voelde de angstige knoop in zijn buik oplossen. Vrouwen waren als was in zijn handen. Een blik op de schitterende rij witte tanden, de fiere neus en ze werden verliefd op hem. Dat zo'n liefde zelden langer dan een week duurde, deed er nu niet toe. Bovendien zou hij zich inhouden en de rechter geen blauw oog slaan als ze hem een brutaal antwoord gaf.

     'Rechter Amanita is streng maar rechtvaardig,' zei de boswachter met de hese stem.

     Maar ze is wel een vrouw. Ik ben al zo goed als vrij.

     In het duister van de zak probeerde hij zijn beste, verblindende glimlach uit. Hij voelde even effectief als altijd. Wat had Mira ook al weer over zijn die glimlach gezegd, voor ze hem een schoft noemde en hem een mep in zijn gezicht gaf? Ja, je hebt de glimlach van een sexy engel, maar je bent een duivel uit de diepste krochten van de Hel. Wat krochten ook mochten zijn.

    

Het geluid van scharnieren die theatraal als in een hoorspel piepten en de grond onder zijn voeten gaf niet langer mee, maar elke stap bonkte op hout. Een duw en Jimmi stommelde een trapje op.

     De zak werd van zijn hoofd gerukt en hij knipperde tegen het licht van vijftien lantaarns.

     'Krijg nou wat!' zei Jimmi. 'Jullie rechter is een pop! Probeer je mij te dissen?'

     'Rechter Amanita is nu in zitting!' snerpte een van de boswachters en hij bonkte met zijn staf op de vloer.

     De rechter was inderdaad een pop, zag Jimmi, maar dan wel een levende. Er vonkte een ijskoude glitter in de blauwe ogen, die de kleur van bergbeken of gletsjer-ijs hadden. Op haar schoot lag inderdaad een wetboek met bladzijden van vergeelde berkenbast en ze hield een ganzenveer in haar rechterhand.

     'Laat de aanklagers naar voren stappen,' zei de rechter. Ze had een beslist zwoele stem: het soort stem dat absoluut verkeerde stiefmoeders maar best wel sexy stiefmoeders in een oude Disney-film hebben, een Cruella de Vill stem.

     Dit gaat helemaal mis. Ze vilt mij levend of hangt mij op aan de hoogste boom.

     En nu zag hij dat de hanger op haar borst een miniatuurstrop was, netjes geknoopt maar vast wel functioneel.

     Twee kabouters glipten onder de stoel vandaan en wezen beschuldigend naar Jimmi.

     'Mijn naam is Hans,' zei de grootste kabouter.

     'Mijn naam ook,' viel de tweede in. 'En die grote slungel daar, hij schopte elke paddenstoel om die hij tegenkwam.'

     'En hij lachte er niet eens bij,' kwam een compleet koor van kabouters.

     'Het ergste was dat hij ze gewoon niet liggen,' zei kabouter nummer een. 'Hij maakte er niet eens een herfststukje mee.'

     'Hij schopte alle paddenstoelen om,' zei de tweede kabouter. 'Ook de rood met witte stippen vliegenzwam. De befaamde Amanita muscaria.'

     Shit! dacht Jimmi. Amanita. Zo heet de rechter zelf ook.

     Een oud vrouwtje dook op uit de schaduwen. Het was tante Gerda van drie huizen verder, zag Jimmi tot zijn schrik.

     'Hij noemde een lelijke oude heks,' zei ze. 'Nu klopt dat van heks natuurlijk wel.' Ze draaide zich naar de zaal, naar de verzamelde kabouters en de nijdige eekhoorns, de twee mannen van de plantsoenendienst en de Straatnieuwsverkoper van het Euterpeplein. 'Zie ik er soms lelijk en oud uit?'

     'Absoluut niet, tante Gerda,' antwoordden ze in koor.

     'Goed. Hij noemde mij een lelijke oude heks. Laat ik mij dan ook zo gedragen. Geef Jimmi aan mij en niemand zal ooit meer last van hem hebben.'

     'Ik zal dat ingedachten houden,' zei de rechter.

    

Daarna waren de andere aanklagers aan de beurt en de rechter hoorde over omgekeerde vuilnisbakken en containerbrandjes, doorgestoken fietsbanden en de stiekem losgedraaide oliedopjes van scooters, over rugzakjes van leerlingen die in de Vlierbeek gemikt waren...

     Een van de kabouters stak zijn hand op. 'Mevrouw de rechter?'

     'Ja, Hans?'

     'Ik weet een mooie straf. Laat hem alle paddenstoelen opeten die hij omschopte! Daar waren een heel stel behoorlijk zeldzame en erg giftige bij.'

     'Puik idee,' knikte tante Gerda. 'Jullie mogen mijn ketel gebruiken om een lekker borrelend paars soepje te trekken.'

     Als dit op straat was, dan hing ik nu al aan een lantaarnpaal te bungelen, dacht Jimmi. Gelukkig is dit een rechtszaak en moet iedereen zich aan de wet houden. Hij deed een stap naar voren.

     'Mevrouw de rechter, zei hij, ik heb hier vreselijk spijt van. Ik eh, zit vol berouw en beloof het nooit meer te doen.'

     De rechter keek hem aan: een geamuseerde glimlach plooide haar poppenlippen. 'Wij rechters kennen dit soort berouw. Zulk berouw duurt exact tot de drempel van de rechtszaal.' Ze sloeg haar wetboek open, liet een vinger langs de regels glijden. 'Ja. Juist.' Ze keek op. 'Ik zal nu vonnis wijzen en daar heb ik de hulp van tante Gerda voor nodig.'

     'Graag.' Tante Gerda wreef zich in de handen. 'Zal ik hem in een rat met één oog en een houten poot veranderen?'

     'Hij verdient erger,' sprak rechter Amanita.

    

Jimmi schiet van schaduw naar schaduw, verstijvend bij elk gerucht. Hij trilt van angst, piept en siddert. Kijk, daar komt een kat aansluipen: Jasmijns kat Stipje waar hij een week eerder een emmer modderwater over uitgooide.

     Hij houdt zich doodstil, maar katten hebben allemachtig scherpe ogen en verdraaid goede geheugens.

     Stipje stuift op hem af en Jimmi verandert prompt in een veldmuis. Een poot komt neer op zijn rug voor hij het riool in kan duiken en hij ligt piepend te kronkelen terwijl de kattenklauwen in zijn buik prikken.

    

Na een kwartier laat de kat hem gaan, lichtelijk geknakt en verfrommeld maar nog steeds levend. Met Jimmi valt immers nog veel, veel meer lol te beleven? Later.

     Jimmi groeit langzaam weer uit tot mens, maar voor hij veel langer dan een kleuter is, zwaait er een voordeur open.

     Haroen stapt naar buiten en Haroen is best aardig, maar niet voor lieden die hem met zijn gezicht in de paardendrollen gedrukt hebben. Jimmi voelt zich meteen weer krimpen tot hij een hele kop kleiner is dan Haroen, met dunne armpjes die amper een schooltas kunnen optillen.

     Gerda's spreuk zal Jimmi de rest van zijn leven kleiner en angstiger maken dan ieder wezen dat hij ontmoet. Een muis bij een kat, een poedeltje bij een pitbull.

     Je kunt zeggen wat je wilt over rechter Amanita, maar streng en rechtvaardig is ze beslist.