Poseidonis Central Station, Atlantis

Digital art based on my own stock

EINDSTATION ATLANTIS

Je kunt zo een Easyjet ticket scoren voor Berlijn of Londen. Vijf tot twintig euro als je het een beetje slim aanpakt en je koffer thuislaat. Zelfs Helsinki of Novgorod lukt nog wel, al wordt dat gewoonlijk wat prijziger.

Maar Poseidonis? Waar lag Poseidonis in hemelsnaam?

Rico staarde naar Leonora's whatsappje op zijn iPhone.

'Ontmoet mij om half acht op perron 6 van Poseidonis CS,' gevolgd door: 'marmeren zuilen en vergulde beelden.' Om te besluiten met: 'Ik (hartje, hartje, hartje) van je!!!.'

Vrij vertaald: Ik hou heel erg van je.

Leonora was nooit zo ver gegaan. 'Ik vind je best wel aardig en je bent altijd welkom als je maar eerst even van te voren belt,' kun je moeilijk een hartstochtelijke liefdesverklaring noemen.

Nee, drie hartjes en 'ontmoet mij' was duidelijke een test en waarschijnlijk een laatste. Als hij om half acht niet op dat idiote station stond, kon hij het verder wel schudden.

'Je ziet me daar,' mailde hij terug.

Leonora studeerde Vrijetijdskunde en woonde op een zolderkamer aan het Havik, eentje met een plat dak waarop vlinderplanten bloeiden en windgongen tinkelden.

'Je bent leuk en er is niks mis met je als man,' had ze hem een keer verteld, 'maar je heb zo weinig fantasie. Als je droomt, is het over het missen van je bus of dat je op het Idols podium staat en Gordon je een kekke rapper noemt. Pindakaas en roti-kip-verzinsels!'

Leonora zelf geloofde in alles: het monster van Loch Ness, helende edelstenen, vliegende schotels en Atlantis.

Wacht: Atlantis. Hij googelde 'Poseidonis' en hij had gelijk; Poseidonis was de hoofdstad van Atlantis.

Shit! was veel te zacht uitgedrukt. Atlantis bestond niet en je kon net zo min een kaartje voor Poseidonis kopen als eentje naar Luilekkerland of Zweinstein.

Nee, dat was de verkeerde houding. Geloof voor een keer net zo hard als Leonora. Als je een blinkende stip in de hemel ziet, denk dan niet meteen: daar gaat lijnvliegtuig. Het kan ook best een zilveren draak zijn of desnoods een vliegende schotel van Venus.

Ontmoet mij op perron 6, zei ze. De trein dus.

Op station Schothorst stapte hij in de eerstvolgende trein zonder op de vertrekborden te kijken. Naar een onbestaand oord was iedere richting immers de juiste?

Uitkijken mocht. Een bos gleed langs: de top van een kasteeltoren stak boven de boomtoppen uit.

'Daar woonde dus een mensenetende reus,' zei hij hardop, 'en het bos zit vast bomvol kabouters.' Hij kon Leonora bijna bemoedigend zien knikken en gelukkig was de cabine verder leeg.

Iets kleins schoot in de struiken weg: geen dier want het liep rechtop en droeg een rood mutsje. Hoe bizar ook: het moest zo'n ontsnapt orgeldraaiersaapje zijn. Misschien hadden ze die nog in Polen of Bulgarije?

Zijn iPhone trilde, nijdig leek het wel.

'Het is een kabouter, dommerd!' zei het berichtje en de smiley pinkte een traantje weg.

'Goed,' zei Rico. 'een kabouter en zondag kun je er eenhoorns voeren.'

'De volgende halte is Deventer,' melde het scherm. 'Hier kunt u overstappen voor Enschede, Kampen en Shangri-la.' De laatste naam flikkerde en veranderde in Hengelo.

Rico balde zijn vuisten en kneep zijn ogen dicht. Toen hij ze opende, was Hengelo verdwenen en stond er weer Shangri-la.

'Het volgende station is....' begon de luidspreker en eindigde in eens pruttelend gezoem.

Toen hij uit het raam keek waren de bossen terug, deze keer met de silhouetten van spitse bergen langs de horizon. Het konden natuurlijk ook wolken zijn.

'Nee, bergen! Spitse bergen vol ijs en gletsjers en daar woont de Verschrikkelijke Sneeuwman.'

Toen de Railway-catering langskwam, verkocht het meisje hete mede, knoflook tegen vampiers en opgeladen powerbanks voor je smartphone.

Rico was duidelijk op de goede weg.

Om kwart over zeven denderde de trein de onderzeese tunnel vanaf Porto uit en reden ze het hoofdstation van Atlantis binnen.

'Poseidonis', meldden de borden en dat was meteen de enige leesbare tekst.

Dat kon kloppen: volgens Google spraken ze daar antiek Grieks. Gelukkig stond dat in zijn vertaal app.

Het station zeg er onverwacht rommelig uit: nergens de marmeren zuilen of vergulde beelden waarover Leonora gemailed had.

Nu ja, stations lagen vaak aan de rafelranden van de stad of in wijken die eens gonsden van de industrie en nu tot treurige krachtwijken afgezakt waren. Leonora zag de wereld veel te positief, veel te liefjes. Hij stelde zich een immense shanty town voor buiten het station, vol drugsdealers en jeugdbendes, horden grommende straathonden. In de bloembakken zouden enkel distels en brandnetels groeien.

Poseidonis was overduidelijk een wereldstad: als er al kleurige tempels en stadsparken vol flanerende flamingo's te vinden waren dan hoogstens in het toeristische centrum.

Perron zes had maar een enkele bank en die was leeg op een tweetal plastic boodschappentassen na.

Hij wierp een blik op de inhoud; zakken chips en een stokbrood, een six-pack met Wiekse Witte en een fles Ame.

Hij fronste: Ame was was Leonora's favoriete drankje en hijzelf dronk het liefst Wiekse Witte. En daar: plastic doosjes met hummus en olijven, chorizoworstjes.

Zijn mobieltje ging over en er wipte een nieuw mailtje omhoog:

'Waar ben je? Ik zit op je te wachten met allemaal lekkers en de trein stopte net maar jij stapte niet uit.'

Het scherm van zijn mobieltje werd prompt zwart.

Ik had een powerbank moeten kopen bij dat meisje, ging het door hem heen. Niet dat het zou helpen. Hij kon zijn geliefde kristalhelder voor zich zien maar dit was het eindstation en veel te laat om in iets nieuws te geloven. Leonora zag ongetwijfeld marmeren tempels met hoge fonteinen door de brede ramen van het station en de kraaien op haar vergulde dakbalken zongen als nachtegalen.

Ze waren allebei in Atlantis maar het was niet hetzelfde Atlantis.