Ilonka en de koetsier van de Heer der Tijden

Ilonka en de koetsier van de Heer der Tijden

De eerste keer dat ze hem zag was de mooie Ilonka niet meteen onder de indruk. De koetsier ratelde langs op de bok van een open koets, zo'n Landauer, die gevuld was met een wankele stapel koekoeksklokken.
Bij elke hobbelkei en bocht barsten de klokken in een luid gekoekoek uit, hoewel een aantal enkel hikte of een naargeestig gekras uitstootte. De man zong luid, een drinklied over de Moldau en een gebroken hart. Hij maakte ondanks dat geen dronken indruk.
'Wie is dat?' vroeg Ilonka. 'De dorpsgek?'
Haar vriendin Jenna, die een stuk minder in de smaak viel bij de jongens en niet eens krullen van zichzelf had, zuchtte. 'Dat is de koetsier van de Heer der Tijden. Hij zingt zo luid om de klokken te overstemmen. Zo'n grote lading trekt steevast minuten-jagers aan, of uurverslinders.'
'Ik neem mijn woorden terug,' snoof Ilonka. 'Jij bent hier duidelijk de dorpsgek. Niet hij.'

Toch, nu ze zich nu van hem bewust geworden was, leek ze zijn pad elke dag, misschien wel elk uur te kruisen. Op zich was het geen lelijke kerel. Stevig gebouwd, maar beslist niet vet. En wat de reden voor zijn gezang ook was, hij leek in ieder geval goed gehumeurd.
Het soort man dat het goed zou doen als echtgenoot, dacht ze. Betrouwbaar en vriendelijk.
Niet dat Ilonka naar een echtgenoot op zoek was. Eens zou dat er waarschijnlijk wel van komen maar pas als Ilonka alle foute mannen van het dorp afgewerkt had.
Toen ze die woensdag uit het koffiehuis Graf Werner kwam, zag ze hem met zijn koets bij de gebombardeerde Nicholas kerk staan, met een sip gezicht. Een overmaatse staande klok stond vastgesjord in de landauer.
'Lekke band?' vroeg ze. Het was een idiote vraag, want zelfs een kleuter kon zien dat er niks mis was met de banden. Maar ja, beeldschone vrouwen hebben nu eenmaal het recht domme vragen te stellen, zeker aan koetsiers.
'Niet meteen. De klok was een stuk dorstiger dan ik inschatte. Hij zoog alle tijd uit mijn paarden weg.'
Nu zag Ilonka dat de paarden werkelijk doodstil stonden en de wind leek ook geen vat op hun manen te hebben. Ze hadden uit barnsteen en git gesneden kunnen zijn.  
'En nu?'
'Een beetje een probleem.' Hij wreef over zijn kin, die je best wel wilskrachtig kon noemen. 'Mijn eigen tijd is op. En verse seconden krijg je natuurlijk pas als de zon opkomt en de nieuwe dag uitstroomt.'
'Neem wat van mijn tijd,' hoorde Ilona  zichzelf zeggen. 'Ik drentel hier maar wat rond. Ik heb toch niets dringends te doen.'
'Dat is heel vriendelijk van je.'

Het was ineens nacht. Een maan scheen door de laatst overgebleven gebrandschilderde ramen van de Nicholas kerk en in de verte begon een klok te slaan. Ilonka telde de slagen onwillekeurig: twaalf. Middernacht. What the fuck? zoals ze in Amerika zouden zeggen.
Thuis lag er een briefje op de deurmat. Het zag er nogal verkreukeld uit. Alsof iemand het verfrommeld en toen weer glad gestreken had.
'Waar was je? Ik heb wel een uur onder de linde bij Oblomov's staan blauwbekken.'
Dietrich. Ik zou vanavond met hem dineren en dan naar een recital in het Morena-huis gaan. Iets met liederen van Josephina Schumacher. Nu ja, ze begon toch al genoeg van hem te krijgen. Dit was een mooie manier om van hem af te komen.

'Sorry,' zei een stem een meter of twee boven haar. De koetsier boog zich van de bok naar haar toe. 'Zodra je het zei. Ze waren nogal dorstig. Voor ik het wist...'
'Dat kan iedereen overkomen,' zei Ilonka.
Hij sprong van de bok en kwam soepel en verend neer. Bijna als een cowboy dacht ze, hoewel ze natuurlijk nooit een echte cowboy had gezien.
'Laat me je een mok hete chocolade met rum aanbieden,' zei hij en wreef zich in de handen. Ineens realiseerde Ilonka zich dat ze nog steeds tot op het bot verkleumd was. De kruik die het dienstmeisje klaar had gemaakt, had niets geholpen, net zo min als de bisschopswijn. Ja, hete chocolade en krakeling. Zo eentje met korrels kandij.
'En een lekkere krakeling,' zei hij. 'Met korrels kandij.'
'Hoe weet je dat ik van zulke krakelingen hou?' vroeg ze. Had hij haar soms lopen stalken, met haar vriendinnen gekletst?
'O, dat vertelde je me volgende week. Maar toen wist ik het natuurlijk al.'
Dat vertelde je me volgende week. Misschien had Jenna toch geen onzin gekletst?
'Verdient het een beetje goed?'vroeg ze, wat natuurlijk een klets-vraag was. Wat mannen ook verdienden, ze hadden altijd wel genoeg om Ilonka te onthalen.
'Ik mag niet klagen. Voor elk uur werk krijg ik er drie terug.'

Bij de tweede afspraak kusten ze. Echt alleen maar kussen. Het was vreemd, maar om de een of andere reden wilde Ilonka helemaal geen haast maken. Er was niks mis met hem en dat was een understatement. 'Een echte heer,' had Ilonka's tante hem genoemd. Normaal was zo'n aanbeveling een dolksteek geweest en had ze hem als een loden baksteen laten vallen, maar nu knikte ze tevreden. Ik hoef hem niet meteen in mijn bed te hebben, realiseerde ze zich. We hebben alle tijd. Alle tijd van de wereld.

Hij had een heel speciale manier van kijken. Misschien kwam dat door zijn beroep.
'Die Jenna,' zei hij een keer. 'Ze boft dat ze niet zo mooi is als jij.'
'Hoezo?' vroeg Ilonka.
'Ze is niet lelijk, maar alleen iemand die echt van haar houdt, zal haar ooit beeldschoon vinden.' Hij wreef over zijn kin. 'Niet veel mensen halen een platina bruiloft.'
'Heb je het over Jenna?'
'Zeker. En jullie dochters zullen elkaars hartsvriendinnen worden.'

Bij de vijfde afspraakje, de nacht dat Ilonka speciaal ondergoed had aangetrokken omdat het er nu maar eens van moest komen, ging het nog bijna mis. Hij overhandigde haar een foto.'
'Een knappe vrouw,' zei Ilonka beleefd. 'Zeker voor haar leeftijd.' Ze tuitte haar lippen. 'Wie is het? Je moeder?'
'Nee, ben jij. Als je vierentachtig bent.'
Ze schold hem uit, beende woedend weg.
Hoe kon hij? Van alle idiote streken... Zodra ze buiten de draaideur stond, mepte de wind haar in het gezicht, een gure klap, die haar prompt ontnuchterde.
Hij meende het goed. En ze realiseerde zich wat voor fantastisch geschenk het eigenlijk was. Ik zal in ieder geval vierentachtig worden en nog steeds zo mooi zijn dat een dom jong gansje als ik mij 'knap' noemt en het nog meent ook. Ze keerde zich om, wrong zich door de draaideur die ineens traag als stroop leek. Binnen omhelsde hem.
'Dank je,' zei ze. 'Dank je.'