Hoed u voor de Zwarte Haan

Hoed u, o hoed u voor de Zwarte Haan van het Woud met haar Duizend Gruwelijke Kuikens!

Slovenië is een werkelijk prachtig land, met grimmige kastelen en geinige dorpjes die als  klompen paddenstoelen uit hoge heuveltoppen ontspruiten. Mijn vrouw Josje was mij en onze zoon Tom aan het rondrijden. Tom is al jaren van plan een rijbewijs te halen en ik begin er niet meer aan.
'Er moet zo een prachtig uitzichtpunt opduiken,' deelde Josje met haar beste reisleidsterstem mee. 'Dat beweert de TomTom tenminste."
Nu had onze elektronische wegwijzer zijn eigen ideeën over de juiste route: twee dagen eerder liet hij ons bijna laten stranden op een B-weg die besloot in een bergpad te veranderen, eentje waar zelfs gemzen hun twijfels over zouden hebben.
Tom wees. 'Je reed net een bord met "Vidik" voorbij, Josje. Dat betekent "Mirador". Leuke dingen, eh, om te zien,' verduidelijkte hij. Tom studeert Internationaal Toerisme en is intussen behoorlijk meertalig.
Josje maakte een van haar gepatenteerde U-bochten en we schoten het eerste de beste zijweggetje in.
De weg ging al na de tweede bocht schuin omhoog. De auto ratelde en schudde en sleepte een stofwolk achter zich aan die niet zou misstaan in de Dakar woestijnrace.
'Nu ja,' zei Josje, 'bij de autoverhuur zeiden ze dat de extra-plus verzekering alle schade dekt.'

Een man stapte uit de struiken en hief zijn hand in het universele stopteken. Hij was opvallend lang, met een gezicht als een droevig trekpaard.
'Ik hoop dat het geen boswachter is,' zei Josje. 'Er stond geloof ik wel zo'n verboden-in-te-rijden bordje bij het begin.' Ze draaide het raampje omlaag. 'Yes, sir?'
'Jullie gaan omhoog?' vroeg de man in bijna verstaanbaar Engels. 'Een prachtig uitzicht daar. Magnifiek in één woord! Maar pas op dat je de Haan niet verstoort.'
'De haan?' vroeg ik.
De man sprong prompt op en neer, wapperde met zijn armen en hief toen zijn hoofd naar de hemel. 'Kukeleku!' kraaide hij. 'Hoed u, o hoed u voor de Zwarte Haan van het Woud met zijn Duizend Gruwelijke Kuikens!'
'Bedankt,' zei Josje, 'Hartelijk bedankt,'  en draaide haar raampje dicht. 'Nu ja, elk dorp heeft een dorpsidioot nodig zullen we maar zeggen.'

We reden door. De bomen bogen zich steeds verder over de weg en hun takken krasten over het dak tot we door een tunnel vol groene schemer reden. Kiezeltjes ratelden tegen de voorruit. Ze sloegen nog net geen sterretjes in het glas, maar het leek zo nu en dan of een peloton boswachters ons met hagel beschoot.
'De verzekering dekt alle schade,' mompelde Josje. 'De verzekering dekt alle schade.'
Het klonk als een mantra, maar ze was duidelijk niet van plan om te keren.

Plotseling weken de bomen terug en krioelde de weg van de piepende kuikens. Honderden kuikens en elk kuiken was zo groot als een kerstkalkoen.
Ze sprongen op de motorkap, renden roffelend over het dak.
Josje trapte op de rem en de wagen slingerde over de weg, draaide om zijn as om ten slotte tot stilstand te komen in een wolk van donsveren.
Tom draaide zich om, tuurde door de achterruit. 'Ze zitten nu ook achter ons en ze kijken nogal nijdig. We kunnen de raampjes beter dicht laten.'
En toen gebeurde het: een 'kukeleku!' dat de ramen liet rammelen, luid als de donder en recht boven ons hoofd. De Zwarte Haan van het Woud streek neer op de weg en hij leek behoorlijk uit zijn hum. 'Verstoord' om met onze gids te spreken.
'Heilige Antonius!' kreet Josje. Ze begon als een goed Katholiek meisje en hoewel we niet bijster godsdienstig zijn, zijn er zaken waar we wel in geloven.
Een geklauwde poot rukte de ruitenwissers los en trok gierende voren in het glas.
Josje gooide de wagen in zijn achteruit en trapte op het gaspedaal. Een doffe dreun klonk en het dak boven ons hoofd verboog en toonde de omtrek van een monsterachtige vogelpoot.
'Go, go, go!' hoorde ik Josje mompelen en we scheurden een bocht om en klommen tegen de zijkant van de holle weg op om met een bons op het karrenspoorte belanden.
De groene bomentunnel, een drietal bochten en ineens reden we weer over een geasfalteerde weg.
'Misschien moeten we dat uitzichtpunt maar laten schieten?' zei Tom.

'Ik zie dat je de haan ontmoet hebt,' zei de man van de autoverhuur. 'Wow! Hij beet jullie bumper finaal doormidden.' Hij grinnikte. 'Ja, ons wild is echt wild.'
'Is er een probleem met de schade?' vroeg Josje. 'Moet ik niets tekenen?'
'Nee hoor. U nam het extra-plus pakket. Dat dekt zelfs wilde hanen.'

Meer SMAAK verhalen taisteng.deviantart.com/galler…