Een paleis tussen de boomtakken
Published:Description
Een verhaal voor het Museum Smaak project WONDERBAARLIJKE VERHALEN UIT HET DUISTERE GERANIUMWOUD waar Tais Teng artist in residence is stichtingsmaak.nl/
Een paleis tussen de boomtakken
'Ik moet je wat bekennen,' zei Irina. 'Ik ben niet wat ik lijk.'
Herman trok een enkele wenkbrauw op. Hij had weken voor de spiegel moeten oefenen voor het lukte maar de meisjes waren er dol op. 'Ja? Je vader werkt voor de Maffia en jullie hebben een drugslab in het fietsenschuurtje?'
Een eerdere vriendin had hem verteld dat ze eigenlijk een heks was, een Wicca, en dat haar moeder met een vliegende schotel naar de aarde was gekomen.
Een andere hield het op prinses, de geheime liefdesbaby van Maxima. Vreemd genoeg was het het prinsessenmeisje dat uiteindelijk in een inrichting belandde. Kortom, Herman was wel wat gewend.
'Ik heb geen flauw idee wie mijn vader was,' zei Irina, 'maar mijn moeder is een boom."
Dat was een nieuwe.
'En ik natuurlijk ook.'
'Je ziet er anders niet erg als een boom uit.'
'Ik woon er alleen in, gekkie. Ik ben een boomnimf.'
'Maar je zei dat je uit Amersfoort kwam?'
'Boomnimfen mogen een keer per dag liegen.' Ze pakte zijn hand. 'Kom. Mijn boomgaard is vlakbij.'
Dat heb ik weer, dacht Herman. Een boomnimf. Niet dat hij er woord van geloofde, maar voor zijn heksje verder dan een kuise kus op de wang wilde gaan, had hij te middernacht bloot om de fontein op de Hof moeten dansen en een pad moeten kussen.
'Je bent dus van hier,' zei Herman. 'Voor een Griekse spreek je een aardig mondje Nederlands?'
'Boomnimfen spreken zowat alle talen. Het waait ze aan met het stuifmeel uit al die verre landen. Ya svobodno govoryu po-russki. Dat is ik spreek Russisch in het Russisch. Beszélek magyarul. Hetzelfde in het Hongaars.'
'Ik ben overtuigd. Je bent een boomnimf.'
Ze liepen hand in hand: dat alleen was de moeite van het meekletsen waard. Ze hadden weliswaar nog niet gekust maar dat kwam wel. Als een meisje je haar grootse en dierbaarste fantasie vertelde dan tikte je de buut-vrijplaats al ongeveer aan.
Zo jammer dat ik morgen al moet vertrekken.
Het was niet ver: de heuvel af achter hotel Hermes en daar lag een olijfboomgaard in de zon te zinderen.
Het was doodstil: een eigenaardige, bijna sacrale stilte. Enkel het dromerige zoemen van een stel bijen en bij elke stap knisperden de dorre bladeren onder de zolen van zijn sandalen. Alsof ik door een reusachtige tempel loop, met de bomen als levende zuilen.
'Daar,' zei Irina.
Tussen de boomtakken glom iets: het leek een juwelenkistje, met goud en kleurige edelstenen.
Maar toen kwam het in focus: Het was een miniatuur paleisje. Torentjes met dakpannen van goud en wat hij voor juwelen had gehouden, waren ramen van glas-in-lood.
'Daar woon ik. Elke boom laat een huis voor zijn nimf groeien. Als een oester een parel.'
'Is dat niet een beetje klein voor jou?'
'Dat zie je toch verkeerd. Wij zijn een beetje te groot voor mijn huis, maar dat hoeft niet zo te blijven.' Ze trok aan zijn hand. 'Kom.'
'Waarheen?'
'Mijn boom in. Je kunt toch wel klimmen?'
'Als een eekhoorn.'
Zijn grootmoeder had Herman Alice in Wonderland voorgelezen met het 'Drink mij' flesje waardoor je kromp. Dit was hetzelfde, maar dan zonder drankje. Elke keer dat hij zijn nagels in de ruwe bast haakte en zich optrok, kromp hij.
Herman kon niet veel groter dan een kakkerlak zijn toen Irina de deur van haar paleis opende.
Ze omhelsde hem, kuste hem recht op de lippen.
'Kom, ik heb binnen een matras van paardenbloemenpluis. Kussens van gedroogd sterrenmos.'
Wat ze uiteindelijk in Irina's slaapkamer uitvoerden, gaat de lezers natuurlijk niets aan. Er zijn genoeg sites op internet te vinden die je daarover in alle details kunnen voorlichten, al moet je wel oppassen dat er geen gemeen virus meekomt.
Maar goed, tegen de tijd dat de zon onderging, klommen ze moe, bezweet en uiterst tevreden uit de boom omlaag.
Herman wist absoluut zeker dat hij verliefd was en dat het altijd zo zou blijven. Het is als dat oude gezegde: 'Wie een nimf heeft gekust, vindt de lippen van alle sterfelijke vrouwen lappen rimpelig leer'.
'Morgen vertrekt mijn vliegtuig. Kom met mij mee naar Nederland.' Hij slikte. 'Ik zal je aan mijn ouders voorstellen. Mijn zussen.' Dat was hoe bloedserieus Herman was. Vooral zijn jongste zus Kim was geneigd elke nieuwe vlam van Herman tot de grond toe af te branden.
'Ik zou graag meegaan maar een nimf en haar boom zijn één. Zevenduizend stappen kan ik van mijn boom vandaan lopen en dan sterf ik. Ik dwarrel neer als een handvol dorre bladeren.' Ze knikte. 'Mijn boom is mijn geheime hart.'
'Shit.' Hij spreidde zijn armen. 'Wacht. Ik kom terug. Ja, ik vraag een Erasmusbeurs aan en loop hier stage. Ik studeer bedrijfskunde, weet je, en dat kan ongeveer overal. We gaan samen in je paleis wonen en...'
'Bel me zodra je thuis bent,' onderbrak ze zijn woordenstroom. 'Dan weet ik dat je serieus bent. De rest zien we later wel weer.'
'Je hebt een mobieltje?'
'Natuurlijk. Wij nimfen zijn early adopters. Wij bellen met de nieuwste iPhone voor hij zelfs maar in de schappen ligt.' Ze wees omhoog. 'Een stopcontact heb ik niet nodig. Boven in mijn boom zit een zonnepaneel.'
Halverwege de helling keek hij om. Irina leunde tegen haar boom en wuifde naar hem. Het lage zonlicht maakte haar tot een glanzend gouden beeld. Niets ter wereld kon half zo mooi en kostbaar zijn.
Zodra het vliegtuig stilstond, klikte hij zijn mobieltje aan.
Negentien berichten van Irina.
'Ik mis je nu al. Kom gauw terug. Duizend kusjes' was nog de meest kuise.
Hij toetste haar nummer in en ze nam op na de derde toon.
Drie maanden verstreken. Ze whatsappten elke dag, stuurden elkaar video's van geinige katten, foto's van olijfbladeren waarop Irina's lippenstift een bloedrode kus had achtergelaten. Hoewel Irina er nooit om gevraagd had, begon hij Grieks te leren tot hij meer dan 'Dank je wel' en 'Mag ik de rekening?' kon zeggen.
Een stage en de Erasmus beurs regelen lukte wonderwel. Blijkbaar snakte Griekenland naar buitenlandse studenten, vooral als ze hun eigen broek op konden houden. Hij vond een start-up in Thessaloniki, een half uur reizen van Irina's boomgaard.
'Ik denk dat u precies bent wat wij zoeken,' zei meneer Hadjidakis van Hadjidakis Import & Export over de Skype. 'Als het goed uitpakt, kunnen we je na je stage een mooie baan aanbieden.'
'Drie weken en ik ben bij je,' mailde hij naar Irina.
'Er is iets mis,' kwam er terug. 'Er lopen allemaal vreemde mannen door mijn boomgaard en...'
Wat hij ook probeerde, ze reageerde niet langer.
'Laatst gezien 1 uur 34 geleden.' meldde zijn telefoon over Irina's online-activiteit.
Hij keek elke paar minuten op zijn telefoon terwijl hij een ticket probeerde te regelen.
Easyjet, KLM: niets werkte, niets! en de trein was waanzin: het zou hem dagen kosten. Volgens de site waren er niet eens kaartjes voor.
Laatst gezien 2 uur 16 geleden
Laatst gezien 5 uur 21 geleden
Haar telefoon stond aan, maar ze reageerde niet.
Raak! Een vliegmaatschappij waar hij nog nooit van gehoord had, vloog vandaag nog, al was het vanaf Eindhoven.
Bij tien uur verdween ook haar signaal: de batterij was duidelijk leeg.
Het was ochtend toen Herman landde en zijn oogbollen voelden aan alsof ze met scherp zand ingewreven waren. Toch bleef hij kristalhelder.
De eerste trein vanaf Thessaloniki ging om half acht, maar er zat niemand achter de balie. Hij trok een deur open en beende de koffiekamer in waar een dozijn lieden zat te roken.
'Ik wil een kaartje,' zei hij, 'nu.' Hij wapperde met een vijftig eurobiljet en ze keken hem aan met de lodderige blik van grazende schapen.
Hij graaide al zijn Grieks bij elkaar: 'Agapiméni mou. Eínai se kíndyno!'
Mijn geliefde. Ze is in levensgevaar!
Een van de mannen kwam rap overeind, tikte de klep van zijn uniformpet aan.
'Kom, mijn vriend. Ik help je, want wat is er serieuzer dan de liefde?'
'Hoe heet ze?' vroeg hij terwijl hij hem het kaartje aanreikte en elke betaling wegwuifde.
'Irina.'
'Dat is een mooie klassiek Griekse naam. Mijn lievelingsnichtjes heet ook zo.'
Zes minuten later stopte de trein bij perron drie.
Toen Herman uitstapte, stond er godzijdank een taxi voor het station. De motor draaide, want waarom zou je de moeite doen hem aan en uit te zetten als het toch de wagen van je baas was?
'Hotel Hermes,' zei hij. 'Alsjeblieft.'
'Ik hoop dat er nog een kamer is,' zei de chauffeur. 'Ze zijn met die verbouwing bezig.'
Halverwege het pad naar de boomgaard blokkeerde een enorm bord de doorgang. De tekst was in het Grieks maar omdat hij zo ijverig woordjes gestampt had, kon hij het moeiteloos lezen.
Hier bouwt
hotel Hermes
23 luxe appartementen
in een eeuwenoude
olijfboomgaard!
Er werd nog niets gebouwd, zag hij, en omdat dit Griekenland was, waar droom en daad weinig met elkaar te maken hebben, zou het misschien ook nooit gebeuren. Geen betonmolens, geen schuttingen, maar zeker de helft van de bomen was omgezaagd.
'Mijn boom is mijn geheime hart,' had Irina hem verteld.
Herman wist dat geen enkel nut had naar de boomgaard af te dalen om haar te begraven, want hoe kon hij ooit het juiste stapeltje dorre bladeren vinden tussen al die andere?
Meer pop-up museum Smaak verhalen taisteng.deviantart.com/galler…