De Vrouwe van de Zwaluwen

DE VROUWE VAN DE ZWALUWEN

Ze stopte tijdens de Imagicon bij het tafeltje waar ik op verzoek heksen, draken of blije puppy's tekende in mijn boeken. De meeste van mijn boeken zijn redelijk griezelig zodat er slechts sporadisch vraag was naar blije puppy's of jolige vlinders.

    'Dag Tais Teng,' zei ze. 'Het werd tijd dat we elkaar eens ontmoeten.'

    Nu kennen aardig wat mensen mijn schrijversnaam, terwijl mijn geheugen helaas een zeef is als het om hun namen gaat. Onder het schrijven moet ik de juiste namen van mijn hoofdpersonen vaak op een vel papier boven mijn beeldscherm plakken. Zonder dat geheugensteuntje kan een Lyra zomaar in een Lissa of Linda veranderen.

    'Leuk,' zei ik. Aan zo'n opmerking kun je je nooit een buil vallen. 'En wie ben jij?'

    Ze was duidelijk een cossplayer, een meisje dat zich verkleedde als een van haar favoriete manga heldinnen. En wie ben jij? kun je rustig vragen. Wie moet je voorstellen? zou zeldzaam beledigend zijn. Net als bij een weerwolfhuid wordt een cossplayer voor honderd procent wat ze aantrekt.

    Ik kon haar niet meteen plaatsen terwijl ik toch redelijk op de hoogte van Japanse strip en films ben. Een meisje in een lange roomwitte jurk die op de een of andere manier aan spinrag deed denken? Verse spinrag, dat wel, van het soort waarin 's ochtends druppels parelen. Een godin, besloot ik, en eentje van het duisterder soort.

    Op haar schouder zat een zwaluw, een behoorlijk levensecht poppetje. De zwaluw bewoog zijn kopje, keek mij recht aan en knipoogde.

    Ik deinsde net niet terug. Sinds de Furby's en de gitaarspelende zonnebloemen zijn de robotbeestjes elk jaar iets beter geworden, maar deze...

    'Ze is echt,' zei het meisje. 'Kijk, als een beetje dichter op het punt staat te sterven, dan stuur ik hem een van mijn zwaluwen. Dat geeft hem de kans om een laatste perfecte haiku te schrijven, ja? Voor ik persoonlijk uit de muur stap om zijn ziel mee te nemen..

    'Ah,' zei ik, 'jij bent la Belle Dame Sans Merci. Vrouwe Dood.'

    Ze giechelde en ik begreep dat ze een stuk jonger moest zijn dan ze leek. Dertien jaar hoogstens, een bakvisje.

    'Echt niet! La Belle is een verre achternicht van mij en heel wat befaamder. Nee, ik stuur enkel mijn zwaluw en die zingt mijn dichter de eerste regel voor van zijn haiku. Om hem op gang te helpen.'

    De zwaluw opende zijn snavel en floot drie bedachtzame noten. Ze tikte hem meteen op zijn staart. 'Nu nog niet.' Ze keek mij schuin aan, fronste. 'Denk ik.'

    De noten bleven door mijn hoofd echoën en ik wist dat het de eerste zin van een verhaal was. "De rode zon hees zich boven de rookglazen torens van Livoine uit en..."

    Inspiratie herkent een professionele schrijver meteen. Ik had zo achter mijn laptop kunnen gaan zitten en het verhaal achterelkaar kunnen uittypen. Het was een flash story, achthonderd woorden hoogstens.

    Mijn maag trok samen tot een ijskoude knoop. Er is een mooie, ouderwetse beschrijving voor. Godvrezend dat was ik: de verlammende angst die je voelt als je oog in oog staat met een wezen dat eindeloos veel machtiger en gevaarlijker is dan jij.

    'Ik ben nu niet meteen een dichter,' zei ik en ik wist dat ik beter moest lullen dan een honderd Hillary's en Obama's. Het ging om mijn leven. 'Ik heb soms wat dichtregels boven een hoofdstuk gezet van een verzonnen dichter, goed. En mijn heldinnen barsten soms in een dronkenmans liedje uit. Dat kun je moeilijk een dichtersoeuvre noemen.'

    'Verhalen tellen ook mee. De beste dichters zitten niet meer te rijmen en laten dat aan de Sint en Zwarte Piet over.'

    Achter haar woorden had al die tijd een vreemd soort echo geklonken en ik wist het zeker toen ze "Zwarte Piet" zei.

    'Je spreekt helemaal geen Nederlands,' zei ik. 'Ik denk alleen maar dat je Nederlands spreekt. Net als bij die noten van je zwaluw.'

    Ze haalde haar schouders op. 'Je kunt tienduizend talen leren of er gewoon eentje spreken die iedereen begrijpt.' Ze legde haar hand op de mijne en twee, drie hartenkloppen hing er beeld voor mijn ogen. Ze stond onder een kromme waaiboom, hoog op een bergtop en had net haar handen geheven om een zwaluw in de lucht te lanceren. Ongetwijfeld een doodszwaluw, met de juiste zin voor een reutelende dichter.

    'Ik wil graag een boek van je kopen.'

    Iets van die afgrijselijke urgentie viel weg: ik was op bekend terrein. 'Daar liggen er een heel stel,' zei ik, 'en ze zijn behoorlijk bloederig.'

    'Kun je ook een zwaluw voor mij tekenen? Een blije?'

    'Geen probleem.' Opeens was de oplossing daar. De uitweg. 'En je naam? Moet die er ook in?'

    'Leuk geprobeerd. Als je de naam van een duivel kent, kun je hem bezweren, eh? Maar een zwaluw is genoeg.'

    Ik tekende de beste zwaluw ooit. Ik hoopte van harte dat het niet mijn laatste was.

    Ik reikte haar het boek aan en ze likte over haar lippen. 'Sorry,' fluisterde ze en haastte zich weg.

Thuis begonnen mijn vingertoppen zo heftig te tintelen dat ik geen enkele keuze had. Ik klapte mijn laptop open en begon te typen.

    'De rode zon hees zich boven de rookglazen torens van Livoine uit en...'

    Het zouden precies 807 woorden worden en zij zou uit de muur stappen zodra ik de titel opschreef.

.. een deur die nu nooit meer gesloten kon worden,' eindigde ik.

    Nu alleen de titel nog.

    Ik moest mijn rechterhand met mijn linker vastgrijpen en hard op het puntje van mijn tong bijten voor ik mijn vingers weer terugkreeg. De titel van de flash-story zou Voetstappen in de nacht moeten worden, een mooie, degelijke titel. Niks dichterlijks maar hij werkte wel met de rest van het verhaal. Op zo'n Sherlock Holmes manier omdat die voetstappen juist nooit geklonken hadden.

    Bij elke aanslag voelde het alsof mijn vingertoppen in kokende olie gedoopt werden maar ik speelde het klaar.

    PROLOOG, typte ik en daaronder: Twintig jaar eerder:

    Als professional wist ik dat een flash-story een prima proloog kan vormen voor iets veel langers. Voor een high-fantasy roman van tweehonderdduizend woorden bijvoorbeeld, die natuurlijk pas het eerste deel was van een zestiendelige serie.

    Maak dat dertigdelig. Tussendoor kon ik nog altijd echte boeken schrijven.

    Haar verbaasde giechel hing een moment in de lucht en toen verdween elk spoor van drieging. Voor een dertienjarig meisje was de Vrouwe van de Zwaluwen een verdraaid sportieve verliezer.