De Geranium Patrouille

Digital art based on my own stock
 
Dit wordt een illustratie voor mijn prenten-en-verhalenboek WONDERBAARLIJKE VERHALEN VAN HET DUISTERE GERANIUMWOUD dat ik voor het pop-up museum SMAAK stichtingsmaak.nl/ in Amersfoort ga maken.
Ik zit in oktober dan live te schrijven en te tekenen op de woensdagen en zaterdagen

Het is zo'n lichte zomernacht waarin je in je bed ligt te woelen en het maar niet donker wil worden.

De volle maan balanceert boven de daken en de straten blijven vreemd leeg. Alarmerend leeg eigenlijk en doodstil. Nergens een optrekkende scooter of een lallende dronkenlap. Je zou dolblij zijn met een lallende dronkenlap. Want nu lig je met gespitste oren op je prikkerig hete kussen. Alleen meisjes met een verdraaid slecht geweten horen ooit het klikklakken van plastic naaldhakjes op de straatkeien. Dat is het engste geluid in de wereld omdat je weet wie daar komen: de Geranium patrouille.

Je buurmeisje Kim heeft je alles over ze verteld.

'De Geranium patrouille, dat zijn al je afgedankte Barbies en en de babypop die "Mamma" zei als je haar optilde. Alle troetels waarvan je ineens niet meer hield en stom vond.

Op de vuilnisbelt groeiden ze als paddenstoelen tot ze even groot werden als wij. Net als van die bolle stuifzwammen, eh?

Met volle maan kruipen ze uit de lege blikjes en aardappelschillen omhoog en gaan ze op zoek naar hun oude baasjes. Ze plukken een bloem uit een voortuintje en steken die in een knoopsgat of in hun geplette krullen.

'Geranium, o geranium,' zingen ze,

'breng mij,

o breng mij

terug naar mijn huis,

naar het bed van mijn allerliefste knuffelkind."

Het is net als Jaaps kompas: de langste meeldraad wijst recht naar je huis. Grauwe nachtmotten zwermen om hen heen.'

'En dan?' had je het buurmeisje gevraagd.

Kim haalde haar schouders op. 'Hoe moet ik dat weten? Ik heb nooit een troetel in de GFT-bak gestopt en heel hard gelachen.'

Hoor je daar steelse voetsappen, ver gezang over geraniums? Maar nee, de deur van het café aan de overkant zwaait open.

'Waarom ben ik met kerstmis zo alleen?' jammert André Hazes. Muziek golft over de straat, het tinkelen van glazen, stemmen, en je laat al je ingehouden adem met een piep ontsnappen. De tranen springen je in de ogen van opluchting.

Gered.

'Ik duw nooit meer een giraf in de GFT-bak,' beloof je de nacht. 'Ik knip nooit het haar van een Barbie meer af! Ze mogen altijd bij mij in bed liggen, ook al wordt ik tachtig!' Je likt aan allebei je wijsvingers en steekt ze in de lucht om het te zweren.

Je sluit je ogen en de slaap rolt aan.

EINDE