DE PRIJS VAN DE POORTEN 1

DE PRIJS VAN DE POORTEN 1

Een helm met een berenkop en je eigen zilveren zwaard

Ze zaten op de Hof, elk met een glas van die heerlijke Malvesia wijn in de hand. Er was maar één café in heel Amersfoort waar ze het juiste label schonken en bij uitzondering smaakte het Gert hier even goed als op een Canarisch eiland. Hij had een keer of twee ouzo geprobeerd maar zonder azuurblauwe zee werkte dat eenvoudig niet.

    'Wat is het domste dat je ooit gedaan hebt?' vroeg Ronald. 'Niet waar je je voor schaamt, maar waar je de meeste spijt van hebt?' Het was Gerts derde glas en zijn hoofd zat vol suizelend zonlicht. Waarom ook niet? dacht hij. Het verhaal had zo lang op zijn lippen gebrand en hij had het nooit durven delen. Zelfs met zijn vrouw niet.

    'Ik denk dat ik een jaar of vijf, zes was en wij woonden halverwege de Amersfoortse Berg. Tegenover die middelbare school.

    Je kon zo het bos inlopen en dan ging er een kronkelweg schuin omhoog. Steil genoeg voor mountain bikes. Duizend en een verstopplekken en het bos zag er op de een of andere manier nooit twee keer hetzelfde uit.

    Ik was in mijn eentje en ik baalde. Alle andere kinderen in mijn straat waren op vakantie maar mijn vader was net zijn baan kwijtgeraakt en we zouden hoogstens een weekeind gaan kamperen aan de Randmeren. Terwijl al die anderen naar Thailand vlogen of jodelend bovenop een Zwitserse gletsjer stonden en met pikhouwelen zwaaiden.

    Ik was net langs de groene vuilnisbak gelopen die nooit geleegd werd toen ik een stem hoorde.

     'Gert,' zei die stem, 'Wil je weg van hier? Helemaal weg en fantastische avonturen beleven? Een helm met een berenkop en je eigen zilveren zwaard?'

    Ik draaide mij langzaam om. De stem klonk zo vreemd. Niet schel maar tinkelend, alsof iemand met een tong van glas sprak. Het was een stem die je absoluut niet kon vertrouwen, maar...' Hij wapperde met zijn handen. 'Jij bent dol op antieke auto's, Ronald. Nu, stel je een verkoper voor die je een tweedehands auto aanbied, zo'n maar tien exemplaren van gemaakt ooit en die je je hele leven al hebt willen hebben?'

    'De Cadillac Eldorado van 1959.'

    'Precies. Nu, de prijs is eigenlijk hoger dan jij je kunt permitteren en je weet dat het waarschijnlijk nep is, maar stel je voor dat toch klopt? Zo'n soort stem.

    Tussen de stammen flakkerde een streep groen, een gloed die langzaam sterker werd. De bomen schoven opzij en een poort verscheen. Het was alsof een reusachtig groen oog zich opende en daarachter lag een schitterend paleis.

    Mijn grote zus had mij uit de Narnia boeken voorgelezen en ik wist alles over poorten in klerenkasten en de superleeuw Arslan, maar ook van de Witte Heks.

    "Laat je zien!" beval ik. "In Arslans naam!"

    De stem lachte. "Je ziet mij pas als je over de drempel stapt. Ik ben trouwens beeldschoon, met borsten als welvende meloenen en zilveren lokken. Ik weet dat het er nu nog weinig voor je toe doet maar later ga je dat best wel belangrijk vinden."

    Lui die een masker dragen waren al gevaarlijk genoeg, maar iemand die zich niet eens wilde laten zien...

    Ik keek opzij en ik zag dat de straat aan het veranderen was. Volkomen nieuwe huizen met verkeerde lantarenpalen.

    Ze is alles al aan het verschuiven, dacht ik. Straks kan ik nergens meer heen en alleen nog haar poort door.

    "Je bent de spin," beschuldigde ik haar, "en je probeert mij in je web te lokken. Als ik over de drempel stap, grijp je mij en zuig je mij leeg!'

    Haar lach vulde mijn hele hoofd. Het klonk zo wild en vrij, zo spannend.

    "Goed, kies voor veilig. Voor een leven vol verveling waarin al je vriendjes op vakantie zijn in verre landen. Je krijgt misschien wel een vrouw maar ze zal niet half zo mooi zijn als ik."

    Het licht doofde en de stammen schoven terug. Ook mijn straat was weer helemaal normaal.' Gert slaakte een diepe, sidderende zucht. 'Ik rende de hele weg terug naar huis en voelde de tranen over mijn wangen stromen.'

    'Dat was het domste dat je ooit deed,' zei Ronald. 'De unieke kans die je uit je vingers liet glippen.' Hij reikte naar zijn eigen glas en dronk het in een teug leeg. 'Bij mij... Bij mij kwam het later. Ik schat dat ik twaalf was en liep naar de hoek van de straat om een brief te posten. Het was avond en doodstil. Niemand anders op straat.

    Een lichtende stip schoot door de schemering en groeide aan. Streek neer zo licht als distelpluis.

    Je kent die plaatjes van vliegende schotels en deze zag er precies zo uit. Alleen mooier, alsof hij uit parelmoer gesneden was.

    Een deur gleed open en een loopplank rolde uit. Of nee, geen loopplank, meer iets als een rode loper. Er kwam geen stem zoals bij jou. Toch wist ik dat het uitnodiging was: vreemde werelden en een hemel vol maansikkels en ruimtesteden. Ze zouden mij de verloren keizerszoon noemen en een eigen lichtzwaard geven.'

     'Je bent hier,' zei Gert.

    'Ja. Ik bleef stokstijf staan en durfde geen stap te zetten. Na een minuut of vijf rolde de loopplank weer in en gleed de deur dicht.' Hij knikte. 'De rest van mijn leven keek ik elke nacht omhoog en hoopte dat er weer een ster omlaag zou glijden. Dat ze mij een tweede kans zouden geven.'

    Ronald stond op en legde een hand op Gerts schouder. 'Kom met mij mee. We hebben een club van mensen die net zo stom geweest zijn als wij. We pluizen alle vreemde berichten na en soms komt er eentje niet meer opdagen. We heffen dan een glas twintig jaar oude whiskey en weten dat hij nu op de boeg van een drakenschip staat dat door de wolken zeilt of de lippen van een weerwolfmeisje kust.'
LEES DOOR OP taisteng.deviantart.com/art/DE…