Sea Beast and Saw Binnya :Poem

๏ เจ็ดหัว สิบเขา เหมือนมงกุฏ
ตัวเป็นจุด ลายเสือดาว เท้าเป็นหมี
เสียงคำราม คละฆ้อง กลองเภรี
ชลธี พุ่งพล่าน พาลเภตรา

๏ เรือสำเภา ร้อยพัน สั่นแล้วคว่ำ
เรือหลายลำ โดยสาร ผ่านหงสา
เรือที่ล่ม จมแทงใจ สอบินยา
เรือทั่วหล้า อย่าได้จม อีกต่อไป

๏ หนึ่งในเจ็ด มุรธา มีบาดแผล
เป็นรอยแล่ เฉาะกระบาน น่าขานไข
อันแผลเก่า เขาลือ ฝีมือใคร
พญานาค ผู้ยิ่งใหญ่ ในสาคร

๏ แต่เดิมที สัตว์นี้ อยู่บนบก
โลมาปก นัขปัก ทักข์สมร
ครั้นผืนทราย กลับกลายเป็น สีทันดร
สัตว์นี้ห่อน ก่ายก้อนหิน ขึ้นถิ่นแดน

๏ สายธารหลั่ง ท่วมโลก เจ็ดตลบ
มิสยบ มันให้สิ้น ฤทธิ์หมื่นแสน
นาคราช คลาดลูกแก้ว มันแผ่วแกรน
สัตถันดร เทวาแถน ได้ปลุกมัน

๏ ดาวสองดวง ถูกโค่น โผนมาเกิด
หนึ่งพราวเพริศ เลิศเลอ กว่าเพ้อฝัน
ส่วนอีกหนึ่ง เป็นดาวหาง แตกกลางคัน
กลายเป็นฝน บรรลัยกัลป์ สันดาปไฟ

๏ ยี่สิบสี่ ศักราช ยาตราผ่าน
สุดสันดาน ราชาเหนือ โยนหินไต้
สัต มุรธา ชลาลัย
ขยายใหญ่ กว่าเดิมที ที่เป็นมา

๏ ถึงครานี้ มันใหญ่ ขึ้นอีกเท่า
เพราะลักเอา เศษหิน เรือสินค้า
มันย่ำยี ชายฝั่ง พังคณา
มันย่ำท่า แหลกยับ ฉับพลัน

๏ สอบินยา เลือกหา ศัสตราวุธ
เพื่อจะกุด มุรธา ให้อาสัญ
หยิบได้หนึ่ง ดาบหินไต้ วิไลวรรณ
อนุภาพ ไร้เทียบทัน วิวรรณนา

๏ สอบินยา ทรงเกราะ สีเงินแกร่ง
หุ้มตะกั่ว ทั่วทุกแห่ง ของภูษา
ให้สัตว์ร้าย หมายปลง องค์ธาดา
เนื่องดาบกล้า ล่อมัน บุกบั่นกิน

๏ ขอให้เป็น ตำนานแห่ง วีรกษัตริย์
ป้องพิบัด ปัดพิบาก พินาศสิ้น
ขอทวยเทพ ประทานพร แด่ภูมินทร์
คุ้มธานินทร์ แคล้วคลาด อุบาทว์ภัย