Schaduw van Kennis - deel 6

Nealyn sloeg haar armen over elkaar. Orion had haar dingen ontlokt die ze gewoonlijk niet graag prijsgaf. Ze was nooit erg open over haar twijfels voor de toekomst van de mensen. Over het lot dat haar zelf wachtte, zweeg ze helemaal. De mensen wilden in haar een baken van hoop zien, niet iemand die het eigenlijk ook niet wist.

Ze keek Orion aan, hopend dat hij wat advies had. Hij staarde langs Nealyn heen en tuurde naar buiten. De regen tikte tegen de gehavende geraamte van de bibliotheek. Voorbij de muren strekte zich een wolkendek uit in donkergrijs. Eindeloos en troosteloos. 'Ironisch,' zei hij. 'We staan op een helling en we willen allebei de top bereiken. Maar wat voor jou bergafwaarts is, gaat bij mij juist met een onbedwingbare steilte omhoog.'

‘We kunnen elkaars zwaktes aanvullen. Zou je me willen helpen? Samen kunnen we Jakob misschien wel verslaan.’

‘Mogelijk. Als jij denkt dat ik iets te bieden heb, kunnen we wel tot een overeenstemming komen. Wat is je tegenprestatie?’

‘Je vertelde me dat iedereen iets heeft wat hij wil. Ik weet niet wat bruisballen zijn, maar een heet bad kan ik zelfs hier voor je regelen. En hoewel er een groot deel van de bibliotheek is verwoest, zijn er boeken genoeg. Als ik win en een Godin word, kan ik waarschijnlijk nog veel meer wensen uit laten komen.’

‘Je biedt aan om me te doden?’ vroeg Orion gretig.

Nealyns mond zakte open. ‘Wat?’ Zo’n antwoord had ze niet verwacht. Mensen vroegen haar altijd om van alles, maar nooit om de dood. Integendeel, ze smeekten haar om hun levens te verlengen. Net nu ze dacht dat ze de mensen snapte, dook er iemand op die het tegenovergestelde wilde.

'Valt het binnen je goddelijke kunnen?' vroeg Orion. 'Of moet ik misschien naar die Jakob gaan? Als hij een gevaar vormt voor jouw moederbron, dan is hij dat mogelijk ook voor de oorsprong van mijn probleem.'

Een tinteling trok over Nealyns lichaam. De vloer onder haar voeten nam het trillen over. Ze  had gedacht dat ze hem kon vertrouwen en nu dreigde hij een bondgenootschap met Jakob aan te gaan! ‘Jakob veroorzaakt altijd alleen maar problemen. Hij is geen oplossing.’

‘Voor jouw wereld misschien. Voor mij klinkt hij als een prima optie. Hoe kom ik met hem in contact?’

‘Je meent dit serieus?’ De hitte van Nealyns magie verzamelde zich om haar handen. Haar bron kolkte woest. Boeken stortten uit de kasten die nog overeind stonden.

Orion wankelde. Hij zette zijn voeten breder uiteen. Zodra hij zijn balans had hervonden, keek hij haar uitdagend aan. ‘Val dan aan. Je bent toch bijna een Godin?’

‘Rotzak!’

Hij lachte.

Toen viel Nealyns blik op een boek met op de omslag sterren in de vorm van een zandloper. Ze zwiepte het met magie van de grond en smeet het in zijn richting. ‘Hier, dit is toch wat je zoekt?’

Orion ving het op. Zijn ogen werden groot en gretig sloeg hij het boek open.

Nealyn wierp een vuurbol naar hem toe. Hoewel het geschrift nat was, was haar magie zo heet dat het boek meteen ontvlamde.

Orion klapte het vloekend weer dicht.  De vlammen vraten door de kaft naar buiten, maar hij liet het niet los. Orion staarde naar het boek en de lucht om hem heen werd koud. IJskristallen zetten zich af op zijn kleding, regen veranderde in sneeuw en het vuur kromp ineen tot alleen een zwartgeblakerd geschrift overbleef.

'Heb je wel geluisterd naar wat ik net heb gezegd? Bruisballen werken bij mij, niet vuurballen.' Orion sloeg het boek weer open alsof er niets was gebeurd. De pagina's waren echter volledig verkoold en vielen als as uiteen. Hij smeet het verbrande restant op de grond.

'Verdomme, dit had belangrijk kunnen zijn.'

‘Voor jou misschien. Niet voor mij.’ Nealyn sloeg haar vleugels uit. Ze aarzelde. Hoe had het gesprek zo snel kunnen omslaan? Was hij werkelijk zo egoïstisch?

Ze keerde zich helemaal om. Terwijl ze wegvloog, besefte ze dat ze hem ook benijdde. Hij koos puur voor zichzelf, een luxe die Nealyn zich niet kon permitteren. Wat wil jij bereiken? had hij gevraagd. Wat zijn jouw beweegredenen?

Ze wist het niet.

Ze landde op een afgebrokkelde muur en keek toe hoe Orion zich weer op de berg met boeken stortte. Eerst deed hij dat met zorg en legde hij de oninteressante geschriften in nette stapels achter zich neer, maar met elke minuut die verstreek, ging hij haastiger te werk en wierp hij vaker een blik op zijn zakhorloge. Nealyn bleef hem in de gaten houden. Verbeeldde ze zich dat of vervaagde hij langzaam? Ze kon stapels boeken door zijn lichaam zien. Orion greep snel naar een nieuw geschrift, maar zijn doorzichtige vingers konden er geen vat op krijgen. Wanhopig bleef hij ernaar klauwen terwijl zijn lichaam steeds verder verdunde en zelfs de regen geen weerstand meer kon bieden. Binnen een paar tellen was hij verdwenen.

Nealyn staarde naar de lege plek die hij achterliet. Ik hoop dat je ooit vindt wat je zoekt.