Pevel

Z perlistej Jasności,
wonnego, drżącego powietrza,
świętego ognia z Delf,
niedotykalnej materii.
Przędzie sens egzystencji,
tworzenia i przywoływania.
Krzyczy weń pierwotny zew,
przymus pisania pali trzewia.
Skuty nadwrażliwością,
spętany nadinterpretacją-
łka, nadając sobie
miano Sumienia Ludzkości.
Opiewa miłość, której
nie skosztował, obmywa rany
rubinowego inkaustu
łzami nierealnie słodkimi.
Tragikomiczny w swym
pozorowanym autentyzmie,
kolejne pchnięcia piórem
wymierza z namaszczeniem.
Łyka zbawczy jad tuszu,
znosi zgrzyt użyczającego
skrzydeł pióra. Godzony
przaśnością zginąłby szybko.
Epitafium głoszące:
Urodził się. Kreował. Umarł.
rodzi wiarę, że jego
dzieła nie zgasną wraz z nim.