Pasterofmuppets123

kolejnym trudnym do pojęcia słowem zapełnia ciszę naiwnie licząc na dar telepatii i chęć zrozumienia nieumyślnie odgradza się niedostrzegalną barykadą którą tworzą niewypowiedziane myśli próbując zachować resztki liryki między nimi która już dawno przegrała wojnę z dosłownością przekracza kolejne granice własnych możliwości niemym błaganiem  nieudolnie usiłuje lęk i słabość obnażyć zatajając jednocześnie

zasłońmy oczy będzie zabawniej później nie zdejmując opaski przejdźmy ślepi przez resztę życia po omacku dojdziemy do krzesła tam możemy przesiedzieć  burzę odseparujmy się i uśnijmy popadniemy w obłęd stamtąd już nie ma ucieczki czyż to nie ulga nikt nie powiedział że będzie łatwo ale po co utrudniać

Naiwność umacnia mnie w nadziei a nadzieja w naiwności dopełniają się jak Ying i Yang i jak następne mało kreatywne porównanie a ja stoję w miejscu określonym jako tutaj i tak asekuracyjnie na wszelki wypadek kurczowo wbijam paznokcie w łydki aby nie wstać z miejsca nie pobiec

„Ożyj" Twoje martwe spojrzenie znów błądzi. Czy coś się stało? Szkoda, że nie czytam ci w myślach. Chociaż, to jest raczej zbędne. Chcesz, żebym złapała cię za rękę? Raczej nie, jesteś zimny. Jak trup. Wiesz, tyle chcę ci powiedzieć. Albo raczej… Wykrzyczeć prosto w twarz. Zapomniałam, że jesteś głuchy. Ślepy. Niemy. Nie wymagam wiele. Chcę tylko, żebyś czuł. Coś więcej, niż tylko ucisk w spodniach. Chcę, żebyś  odzyskał słuch, otw

Miło na nich popatrzeć. Razem, wszyscy są razem. Jakby na jej życzenie. Choć uśmiechy krótkie i tylko z grzeczności, ale są. Dziś dzień wyjątkowy. Jedyny. Chyba zdają sobie sprawę. Gerbery są takie śliczne. Ona lubi gerbery i zapach świerków. Tato, płaczesz? Ona tu jest. Prawie uśmiechnięta.

„Toksycznie" To ciągnie się jak wyżuta guma z początku słodka później jedynie momentami oszukująca kubki smakowe mózg zbyt angażuje się w myślenie a serce jak zmarznięta tirówka wciąż wyczekuje kogoś kto uratuje wyczekuje ciebie nie nadjedziesz w złotej ciężarówce wiem

„Piromani" Wyobrażam sobie ciebie jako króla. Ze złotym berłem I złota koroną, ułożoną na jedwabnej poduszce. Widzę, jak nasączasz ją benzyną i z uśmiechem bawisz się zapałką. A ty, wyobraź sobie, że jestem królewną. W podartej sukience, bez szklanych pantofelków. Z włosami w nieładzie i zapalniczką w ręku. Gronostajowe płaszcze płoną, a my Piromani, piękni i idealni inaczej, napawamy się widokiem.

Spaceruję korytarzami myśli, próbując znaleźć tę właściwą ścieżkę. Błądzę, choć w rękach trzymam mapę. Pragnę bezsensowi nadać sens, ubarwiając go górnolotnym językiem. Boję się przyznać do własnych słabości. Uciekam od tego, czego naprawdę chcę. Podczas tej wędrówki, zapomniałam z domu zabrać siebie.

Często się uśmiecham. Zbyt często Częściej cierpię. Zbyt mało. Czasem płaczę. Zbyt prawdziwie. Czasami żałuję. Zbyt rzadko. Zbyt, by trafić do nieba. Współczułam, Daremnie Kochałam, Niepotrzebnie. Podziwiałam tych, których nie powinnam. Zapomniałam nienawidzić. Nie zdążyłam krwią wroga splamić dłoni. Ja, skazana na potępienie.