nayialovecat

Szanowni państwo. Przerywamy kucykowanie na rzecz prawdziwie prawdziwej recenzji. Filmu. Obejrzanego w kinie. Taaaaak! Ekhem. Dzisiaj WRESZCIE poszliśmy do kina na Detektywa Pikachu i... cóż... zachwycona i podekscytowana to dwa dobre określenia. Dlatego postanowiłam się podzielić moimi odczuciami. Recenzja jest - moim zdaniem - całkowicie pozbawiona spoilerów fabularnych, w każdym razie nie spoileruje niczego, czego nie byłoby w pierwszych trailerach. Zapraszam do czytania
PS. To już/dopiero 8 recenzja. Z planowanych 52. Pomijam, że planowałam je pyknąć w ciągu jednego roku, khe, khe...

Właśnie wróciliśmy z kina, oczywiście wersja oryginalna z napisami (ej, no… Ryan Reynolds nie po to gra żółtą kluchę, żebym miała słuchać domorosłego dubbingu). I powiem tak: nie jest to jeszcze moje spełnienie marzeń o filmie aktorskim z dobrze wykonanymi i przedstawionymi pokemonami, ale jest wystarczająco blisko ich spełnienia. Pokemony w świecie przedstawionym żyją własnym życiem, świat jest ich pełen, ale jednocześnie nie kręci się tylko wokół nich – są ludzie (jak nasz główny bohater), których pokemony w ogóle nie interesują i nie chcą mieć z nimi do czynienia więcej niż to konieczne. Motyw miasta, gdzie panuje partnerstwo (a nie niewolnictwo) jest całkiem niezły, choć nie rozumiem idei całkowitego odrzucenia pokeballi, które nawet z punktu widzenia pokemonów są dosyć wygodne. Wystarczyłoby tylko umożliwić im swobodne opuszczanie ich i problem z głowy. Zatem świat jest barwny, pełen życia, a interakcje pokemonów z ludźmi bardzo ciekawe. Do tego stopnia, że wkurzało mnie niekiedy robienie fokusa na konkretnych scenach i rozmywanie tła, gdzie działy się niekiedy dużo ciekawsze rzeczy…

Postaram się nie spoilerować w tej recenzji, acz będzie to trudne, bowiem tym, co najbardziej mnie ucieszyło, zachwyciło i sprawiło, że nagle z głęboką nostalgią mam ochotę obejrzeć sobie Film Pierwszy, a potem na dokładkę Powrót Mewtwo, jest właśnie wątek naszego cudownego klona. Bałam się go. Szczerze bałam się, że będzie to „kolejna wersja” powstania Mewtwo z oczywistego złego powodu… ale twórcy pokazali, że, choć w wielu scenach czerpali (żeby nie powiedzieć: kradli) z popkultury, wcześniejszych dzieł i produkcji (niekoniecznie pokemonowych), to stać ich na oryginalność i wymyślenie czegoś, czego nie było. Mewtwo, choć dostaje relatywnie mało czasu antenowego jest moim ulubieńcem i wcale nie dlatego, że jest Mewtwo – to duży plus.

Sama fabuła jest stosunkowo prosta, dosyć szybko można rozpoznać znane motywy i odkryć, że film jest tak naprawdę o więziach rodzinnych (co czyni z niego świetne kino familijne), ale intryga i śledztwo nie jest banalne i posiada pewne zwroty, które potrafią zaskoczyć (dzięki czemu spełnia się jako lekki kryminał młodzieżowy). Jest sporo żartów, sporo żerowania na sentymencie starych wyjadaczy i dawnych fanów pokemonów (podobieństwo głównej żeńskiej postaci do Misty?…), ma nieco nielogiczności (nie wiem, jak miałaby działać klatka podczas bitwy pokemonów), na które jednak można przymknąć oko i przez sto minut po prostu dobrze się bawić. Nie ma dłużyzn, to duży plus, a obowiązkowy upadek i przemiana bohatera (każdy film amerykański zawiera ten motyw… z nielicznymi wyjątkami) jest przeprowadzony bezboleśnie i naturalnie. Dużą mocą filmu jest cliffhangerowanie – bohaterowie zbierają strzępki wiedzy i nie dostają jej nigdy tyle, aby od razu mieć obraz całości – ale powody takiego działania są przedstawione w sposób logiczny. No i postacie tak główne, jak i poboczne budzą sporą sympatię – nigdy nie myślałam, że coś takiego nastąpi, ale ten film naprawił moją opinię na temat Mr Mime’ów. Mr Mime, którego spotykają bohaterowie, jest jedną z lepszych pokemonowych postaci obrazu.

Mogłabym się czepić, że umiejętność mówienia Pikachu sprowadza się często do prowadzenia narracji na temat tego, co aktualnie bohaterowie robią. Mogłabym się zirytować beznadziejnym argumentem rzuconym przez porucznika Yoshidę gdzieś w połowie fabuły. Mogłabym wytknąć nieco baboli i oburzyć się na zupełnie zbędne efekciarstwo niektórych scen. Mogłabym się czepić niekiedy kulawego tłumaczenia (boję się nieco dubbingu). I może niezbyt przypadł mi do gustu głos Mewtwo (może w polskiej będzie lepszy?). Ale co tam. Ten film naprawdę mi się spodobał i sprawił, że poczułam głęboki sentyment – na nowo – do pokemonów. Dziękuję wam, Warner Bros. Tym razem (piszę to lecząc jeszcze rany na umyśle po Nie-fantastycznych Zbrodniach Grindelwalda) się spisaliście.

Podsumowując: film jest przyjemnym kinem familijnym z motywami detektywistycznymi, z sympatycznymi bohaterami, przyjemnie sprzedanym i nawet całkiem spójnym światem, niezłą i nieoczywistą (acz, oglądając za drugim razem wyłapuje się pewne wskazówki) intrygą i głównym złym. Można iść z małymi dziećmi, znalazłam tam tylko jedną lekko kontrowersyjną scenkę, no może dwie... (benzynę oraz drapanie Pikachu - kto obejrzy, ten zrozumie), ale też podane w formie bardziej komediowej. Nie znam i nie grałam w grę "Detektyw Pikachu", więc absolutnie nie jestem w stanie ocenić, jak film ma się do swojego growego pierwowzoru, ale jako fanka pokemonów, wielbicielka pierwszych dwóch generacji - cóż, jestem zadowolona z tego, co tu otrzymujemy. Naprawdę dobra, dobra robota. No i co najfajniejsze ten film otwiera nam furtkę do całego uniwersum pokemonów i obiecuje w całkiem przyjemny sposób, że ciąg dalszy nastąpi. Będę czekać z niecierpliwością.