Monumentalia-Hetalia

Peter z udawanym zaciekawieniem przyglądał się swoim nowym trampkom. Chciał, aby to zajęcie tak go pochłonęło, aby nie czuł w tak dokuczliwy sposób każdej upływającej sekundy. Mimo to tarcza zegara na Big Benie bezlitośnie przyciągała jego uwagę. Tik-tak, tik-tak… Chłopak znów spuścił wzrok, kopnął Bogu ducha winny kamyk. „Spóźnia się..”, dźwięczało mu w głowie. „A jeśli nie przyjdzie?” Gwałtownie pokręcił głową, jakby w ten sposób był w stanie sprzątnąć tą nieznośną myśl. Sam przecież na ogół się spóźniał, zwłaszcza kiedy robił wielkie wejścia na konferencje. Każde takie spóźnienie było wcześniej szczegółowo zaplanowane, wpaść

Rok pański 1632
 
Berwald spoglądał na morze z poczuciem ogromnego ciężaru na sercu. Było ono wyjątkowo spokojne, nawet wiatr nie wiał, tylko poszarzałe chmury pochylały się nad łodziami. Port nieubłaganie się przybliżał, tym razem nie napawało go to jednak optymizmem. Może i wyglądał na prostego, dopiero dorastającego młodzieńca, który co najwyżej może pomóc założyć rycerzowi zbroję, osiodłać konia lub podać miecz, liczył zaś ładnych parę setek lat; w tym czasie wiele widział i przeżył. Zdawał się uodparniać na kolejne ciosy zadawane mu przez okrutny świat, wydawało się wręcz, że doświadczenie go znieczuliło. Ale w środku nadal był człowiekiem i owszem, czuł. Może nie tak widocznie jak inni, ale ta

Tą uroczystość planowała od dawna. Początkowo Arthur w ogóle nie zwracał na to uwagi, podczepiając to do innych, równie specyficznych fanaberii królowej. Pod jej rządami czuł się taki potężny, zbyt potężny, by myśleć o zmierzchu jej panowania. Myślał o niej jak o równej sobie, nieśmiertelnej. W końcu pełniła swoją funkcję już dobre 63 lata, czemu nie mogłoby tak zostać na zawsze? Może był to po prostu efekt tragedii rodzinnych, kiedy przyszło jej chować synów, a nawet wnuczęta? Nie wyglądała na chorą. Mimo to na wyrost kazała mu zapamiętać, że pogrzeb ma mieć charakter wojskowy. W czasie swoich rządów, bardzo polubiła swoją armię i militaria.
 
Pierwszy sygnał, jaki Anglia był w stanie zauważyć, miał miejsce do

Śmierć jednostki to tragedia- milion zabitych to tylko statystyka.
Józef Stalin
Jestem mordercą. Tak, jestem nim. Jestem nim tak, jak każdy z nas. Narodem przelewającym krew innego narodu. Personifikacją prowadzącą swój lud ku wojnie, wedle rozkazów swego pana i władcy. Jestem taki sam, ale inny- jestem, ale mnie nie ma. Cóż mi po nieśmiertelności, gdy jestem tylko starą kukiełką na przetartych sznurkach i w każdej chwili mogę runąć w dół?
Te myśli były mi dotąd obce, zupełnie obce. Nigdy ich nie miałem, nawet gdy oficjalnie przestałem być państwem. Wojna do tego doprowadziła. Skończyła się, jej wynik został przesądzony, ja zaś zacząłem odczuwać ostrze sprawiedliwości na gardle.
A miałem takie piękne życie...
Nigdy nie l