Karmazynowe wiersze IV

Tańczyła piękna dziewczyna
  na śnieżnobiałej polanie,
  wokół tańczyły kwiaty,
  z nią, przez nią i dla niej.

Tańczyła taka szczęśliwa,
  przepiękna i jakby we śnie,
  wiatr zwiewną suknię porywał,
  wśród złotych słów pięknej pieśni.

Pięknem świt wypełniała,
  jak śliczny kwiatek majowy,
  w ranek jak ust jej czerwień
  blado-karmazynowy.

I czuły niebios przestworza,
  świat coraz pięknem wytryska,
  gdy ta istotka Boża
  tańczy wśród uroczyska.

Szumiały więc dla niej rzeki,
  pluskały ryby w zachwycie,
  śpiewały ptaki dalekie,
  piękniały motyle skrycie,

kumkały żaby w strumieniu,
  latały polne chrabąszcze,
  rosły dla niej w skupieniu,
  drzew nieprzebyte gąszcze.