You cannot claim this artwork, characters or story as your own and share it or reupload it on blogs, forums or any other websites or use it in your RP or videos without my written permission!

Speedpaint

My nose was filled with the smell of air after storm.

Despite the fact that the sun was warming up earth, puddles after the yesterday rainstorm had'nt dried out yet and continued to irrigate the thirsty earth.

I lay on a patch of drier grass, between two larger pools, trying to take a short nap.

However, my brain apparently had other plans for me, because suddenly it gathered to analyze events from the last few days

Who were these people? What did they want? What would they do to us if they caught us? Why did Vergil get so upset then? Does he know something the rest of us don't know? Something I don't know by myself? When I asked him, he fell silent. Why won't he tell me that? Why won't he tell Charlottte? Is he afraid of something? No. Vergil is never afraid. No, it's not fear, it's more like... Hatered? Anger? Vergil is strong, but they are outnumbered. As if to think about it, only Vergil is capable of fighting. Charlotte lacks strength, her main advantage is her intelligence, which may be useless on average against a brutal force. Red has some strength, but he lacks courage... Despite this, he saved me yesterday... Even if he only teleported me to a safe place. I am also unable to fight ... Although I could try to talk back to my opponent, but I suppose that discussing with someone who tryies to shot me down is more difficult than the brilliant evaporation of a cashier's rude talk... Fuck. It turns out that our only real defense line is Vergil. Charlotte can at best give an opponent the definition of a counterattack, Red Nighter can escape two hundred meters away, and I can wave the middle finger to their faces... Quoteing the classic: "Oh no, we're doomed!"

"Frosty?" Melodious, high and at the same time funny-metalic voice knocked me out of my thoughts.

I opened my eyes and looked at Charlotte bent over me. Her metal arms were, as usual, arranged close to metal legs. The front left paw was hugged to the front right paw, rear right paw glued to the rear left paw, when the long tail was curled around this construction. Always when she stood like this, she looked, at least for me, like the personification of grace and innocence.

"Pack your things, okay? We are about to move away in a moment."

"What things? We have practically nothing at all" I muttered, rising my body to a half-sitting position. Charlotte was still staring at me with her bright yellow, gentle eye... lens? "Is everything allright?" I asked

"Yes, I'm just a little worried..." She sang quietly lowering her head "I just want us to start walking. The sooner we move away, the more likely we lose the chase."

"Do you think there is a chase?" I asked uncertainly.

Yes, I do" She responded with a cool, very different from her warm and melodic, tone.

"What do you think they want from us?" I asked, getting up and slowly moving towards our makeshift shelter. Charlotte followed me.

"I don't know, and it's one of the few things that even I don't want to know..." She said.

"VERGIL YOU FUCKER!" From the distance resounded Red's outraged screams and Vergil's loud laugh "Charlotte! Vergil did it again!"

Charlotte sighed loudly and lowered her head to gather the patience, then she sighed again and moved in direction from which the quarrels were still spreading.

"Can't this group keep functioning without me, even for five minutes!?" She shouted metalically, probably preparing an appropriate reprimand for both of them.

"Think positive, Charlotte! You are the head of this family!" I laughed, following her.

My eyes turned to the sky, then toward the distant horizon, where flat hills gently flew into the fir forest and clouds, black, dense, storm clouds.

It will rain again today

Mój nos wypełniał zapach podeszczowego powietrza.

Mimo że słońce mocno przygrzewało, kałuże po wczorajszej ulewie nie zdążyły jeszcze wyschnąć i kontynuowały nawadnianie spragnionej ziemi.

Leżałem na skrawku suchszej trawy, pomiędzy dwiema większymi kałużami, próbując zdrzemnąć się choć na krótką chwilę.

Jednak mój mózg miał najwidoczniej inne plany, bo nagle zebrało mu się na analizowanie wydarzeń z kilku ostatnich dni

Kim byli ci ludzie? Czego chcieli? Co by nam zrobili jeśli by nas dorwali? Dlaczego Vergil zrobił się wtedy taki spięty? Czy wie coś, czego reszta z nas nie wie? Coś czego nie wiem ja? Gdy go spytałem, zamilkł. Dlaczego nie chce mi tego powiedzieć? Dlaczego nie chce powiedzieć Charlottte? Boi się czegoś? Nie. Vergil nigdy się nie boi? Nie, to nie strach, to raczej... Nienawiść? Gniew? Vergil jest silny, ale oni mają przewagę liczebną. Jakby tak o tym pomyśleć, to tylko Vergil jest zdolny do walki. Charlotte brak siły, jej główną zaletą jest jej inteligencja, która mogłaby się średnio przydać w bezpośrednim starciu z brutalną siłą. Red ma trochę siły, ale brak mu odwagi... Mimo tego wczoraj mnie uratował... Nawet jeśli przeteleportował mnie tylko w bezpieczne miejsce. Ja sam też nie jestem zdolny do walki... Chociaż w sumie to mógłbym spróbować przegadać mojego przeciwnika, ale przypuszczam że dyskutowanie z kimś, kto przystawia mi broń do głowy, jest trudniejsze niż błyskotliwe odparowanie zaczepki baby ze sklepu mięsnego... Kurwa. Wychodzi na to że naprawdę nasza jedyną linią obroną jest Vergil. Charlotte może co najwyżej podać przeciwnikowi definicję kontrataku, Red Nighter spierdolić dwieście metrów dalej, a ja pomachać środkowym palcem przed ryjem... Cytując klasyk: „O nie, jesteśmy zgubieni!’

- Frosty? – Melodyjny, wysoki a przy tym śmiesznie metaliczny głos wytrącił mnie z moich rozmyślań.

Otworzyłem oczy i spojrzałem nad pochyloną nade mną Charlotte. Jej metalowe ramiona jak zwykle ułożone były blisko metalowych nóg. Przednia lewa łapa przytulona była do przedniej prawej, tylna prawa przyklejona do tylnej lewej, a długi ogon okręcał się wokół całej tej zmyślnej konstrukcji. Zawsze kiedy tak stała wyglądała, przynajmniej dla mnie, jak uosobienie wdzięku i niewinności.

- Spakuj się już, dobrze? Za chwilę ruszamy.

- Jakie rzeczy? Przecież praktycznie nic nie mamy – Mruknąłem, podnosząc się do pozycji pół siedzącej. Charlotte nadal patrzyła się na mnie swoim jasnożółtym, łagodnym okiem... Obiektywem? – Wszystko w porządku? – spytałem

- Tak, jestem tylko trochę zaniepokojona... – Zaśpiewała cicho opuszczając głowę – Po prostu chcę żebyśmy już ruszyli. Im szybciej się oddalimy, tym większe prawdopodobieństwo że zgubimy pościg.

- Myślisz że jest jakiś pościg? – spytałem niepewnie.

- Z pewnością – Odpowiedziała chłodnym, bardzo różniącym się od jej ciepłego i melodyjnego, tonem.

- Jak myślisz, czego od nas chcą? – Spytałem wstając i powoli ruszając w stronę naszego prowizorycznego schronu. Charlotte podążyła zaraz a mną.

- Nie wiem i to jedna z kilku rzeczy, których nawet ja nie chce się dowiedzieć...

- VERGIL TY ZJEBIE! - Z oddali rozbrzmiały oburzone wrzaski Red’a i Głośny śmiech Vergila. – Charlotte! Vergil znowu to zrobił!

Charlotte westchnęła głośno i spuściła głowę, żeby zebrać w sobie cierpliwość, po czym jeszcze raz westchnęła i elastycznym krokiem pomaszerowała w kierunku z którego nadal rozchodziły się odgłosy kłótni.

- Czy ta grupa nie może beze mnie funkcjonować, nawet pięciu minut!? – Krzyknęła metalicznie, przygotowując już zapewne w myślach stosowną reprymendę dla obydwojga.

- Myśl pozytywnie, Charlotte! Jesteś głową tej rodziny! – Zaśmiałem się idąc za nią.

Mój wzrok skierował się w stronę nieba, a potem w stronę odległego horyzontu, gdzie malowały się płaskie wzgórza, łagodnie przechodzące w jodłowy las i chmury, czarne, gęste, burzowe chmury.

Dzisiaj znowu będzie padać.

Mentioned: