Gejda

 Lustro stało w centrum wszechświata. Było dumne – zaprzeczenie temu wydawało się niemożnością. Wysokie na prawie dwa metry, ramą delikatnie dotykało drewnianego nieba, zostawiając na deskach jasne, połyskujące w słabym świetle ślady złotego barwnika. Odłażące płaty farby kontynuowały rozpoczętą dawno temu podróż ku podłożu; oplatały rzeźbione ramiona niczym bluszcz, wijąc się i układając w niekiedy zupełnie abstrakcyjne formy. Pokrywający podłogę