DonArturos

Pustki ciąg dalszy rozrywa me serce tej pustki co wdziera się w głębię mej duszy co trzyma się krucho w mym ciele jak włosek gdy zły dotyk zazna ułamie się skruszy... i widzę wciąż pustkę nadętą jak bęben maszyny parowej spełnionej w zawodzie po brzegi zapchanej bądź cieczą lub gazem siedzącej wciąż w jednym tym samym kłopocie pustka ta spełnia w mym sercu tę rolę co ongi miłości niespełnionej drogi nieskryte zazdrości połamane serca pustoszy mi głowę podłamuje nog

Czuję się jak pusta przestrzeń pomiędzy ścianą a drzwiami jak powietrze co za oknem wieje i rusza żaglami jestem tym co nie istnieje bytem którego już nie ma choć żyję                nie poskutkuje bo na prawdę to nic nie da jeśli siądę przed ekranem klawiaturę w ręce chwycę tu popiszę z jakimś panem... lecz z kobietą nie popiszę bowiem tylko prosty liścik na witanie się napiszę mój zamiar się znów nie ziści... nie odpisze ta dziewczyna dla której wciąż pozostanę obc