Explore czerń

12.01.2013 Soundtrack: Dziwi mnie. źle - inaczej. Niepokoi, tak niepokoi, że mówisz nie, gdy możesz powiedzieć tak. W głębi duszy myślisz, wiesz, że chcesz to powiedzieć, przytaknąć, ale jest coś, co wszystko burzy, psuje. Utarta skamielina doświadczeń. Zbyt dużo zastanawiania się - co by było, gdyby i zawsze na nie, cały czas anty. Rozumiem, wszystko rozumiem, do pewnego momentu, ledwie do początku, a może aż? Jesteś tak paskudnie biała. Tak poukładana, poruszasz się w swoim białym labiryncie schematów, tak białym i czystym, że sama się w nim gubisz, nie widzisz nawet konturów, bo jest jasno i przejrzyście, za jasno... Przepraszam, powinienem powiedzieć gubiłaś się, bo teraz się już nie gubisz. Nie znaczy to jednak, że widzisz, o nie. Nauczyłaś się swojego życia na pamięć... Poruszać się między ścianami, które niemal byłyby widoczne na prawdę, gdyby tylko nie były sobą. Teraz widzi je Twoja wyobraźnia i trzeba jej przyznać nieźle sobie radzi, ale to tylko miraż.